1.Σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα
Το σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα εμφανίζεται αρχικά με ένα ακαθόριστο αίσθημα βάρους στον καρπό. Αυτό σταδιακά εξελίσσεται σε μούδιασμα που φτάνει στα τρία πρώτα δάχτυλα, κυρίως τον αντίχειρα και το δείκτη, ενίοτε και το τέταρτο (παράμεσος) και πάντως ποτέ το μικρό δάχτυλο. Το μούδιασμα αρχικά είναι περιστασιακό και σε ορισμένες κινήσεις αλλά στη συνέχεια γίνεται μόνιμο.
Πολλοί ασθενείς ξυπνάνε το βράδυ και τινάζουν το χέρι τους για να απαλλαγούν από το μούδιασμα. Καθημερινές κινήσεις που αναπαράγουν τα συμπτώματα είναι : το κράτημα ενός βιβλίου ή του τηλεφώνου, η οδήγηση κ.ο.κ.Επίσης το σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα μπορεί να έχει πόνο στο χέρι, που επεκτείνεται στα δάκτυλα αλλά και πάνω από τον καρπό, καμιά φορά μέχρι και τον ώμο.Τέλος, σε προχωρημένο στάδιο, ο ασθενής παρατηρεί ότι αρχίζουν να του πέφτουν τα πράγματα, δεν μπορεί να κουμπώσει τα κουμπιά του κλπ. Εμφανίζεται δηλαδή αδυναμία στις λεπτές κινήσεις.
Καταστάσεις που προκαλούν ή επιδεινώνουν αυτή την πίεση είναι :
• τοπικός τραυματισμός στον καρπό, είτε άμεσος σε ένα ατύχημα, είτε (το πλέον συχνό) ήπιος και καθημερινός πχ σε εργαζόμενους μπροστά από ηλεκτρονικούς υπολογιστές, εργάτες με κομπρεσέρ κλπ
• η εγκυμοσύνη, η εμμηνόπαυση και η θεραπεία με αντισυλληπτικά
•άλλες παθήσεις πχ ρευματοειδής αρθρίτιδα, σακχαρώδης διαβήτης, υποθυρεοειδισμός, μεγαλακρία, ρευματική πολυμυαλγία. Ιδίως αν το σύνδρομο είναι και στα δύο χέρια, η πιθανότητα κάποιου τέτοιου νοσήματος είναι μεγάλη
• οι νεφροπαθείς με αρτηριοφλεβική fistula.
Η διάγνωση του συνδρόμου γίνεται από το ιστορικό και την κλινική εξέταση και επιβεβαιώνεται με το νευροφυσιολογικό έλεγχο (ηλεκτρομυογράφημα).
Ίδια ή παρόμοια συμπτώματα μπορεί να παρουσιαστούν σε :
1. πίεση νεύρου στον αυχένα πχ σε κήλη μεσοσπονδυλίου δίσκου. Αν υπάρχει τέτοια υποψία, χρειάζεται έλεγχος του αυχένα με μαγνητική τομογραφία
2. σύνδρομο θωρακικής εξόδου
3. πίεση του μέσου νεύρου όχι στον καρπό αλλά κεντρικότερα πχ στην περιοχή του πήχη (σύνδρομο στρογγύλου πρηνιστή, pronator teres syndrome)
* σε σπάνιες περιπτώσεις μπορεί να υπάρχει πίεση του νεύρου σε δύο σημεία (double crush syndrome) δηλ. στον αυχένα και στον καρπό
Στα αρχικά στάδια η αντιμετώπιση είναι συντηρητική, με ξεκούραση, νάρθηκα και φάρμακα (παυσίπονα, αντιφλεγμονώδη, αντιεπιληπτικά ή κορτιζόνη).Αν η καθημερινή εργασία καταπονεί τον καρπό, καλό είναι να κάνει κανείς διαλείμματα για ξεκούραση.
Ορισμένες φορές χρησιμοποιούνται εγχύσεις κορτιζόνης τοπικά στην περιοχή.
Όταν τα συμπτώματα είναι έντονα και μόνιμα και ιδίως όταν έχει αρχίσει αδυναμία στο χέρι, η λύση είναι η χειρουργική αντιμετώπιση, με την αποσυμπίεση του μέσου νεύρου.
2.Γάγγλιο καρπού
Η αιτιολογία του απλού γαγγλίου ακόμη και σήμερα παραμένει ασαφής και οι περισσότεροι ερευνητές έχουν καταλήξει σε τρεις κυρίως εκδοχές:
-
Τα γάγγλια προέρχονται από προβολές ορογόνου υμένα,
-
Είναι κυστικά μορφώματα,
Τα γάγγλια αποτελούν τις συχνότερες κυστικές διογκώσεις των μαλακών μορίων του χεριού και του καρπού και αντιστοιχούν στα 2/3 των καλοηθών όγκων του χεριού, που συνδέονται στενά με τις αρθρώσεις ή τα τενόντια έλυτρα και περιέχουν μυξοειδές υλικό.
Τα συχνότερα απαντώμενα γάγγλια βρίσκονται στη ραχιαία επιφάνεια του καρπού, σε ποσοστό 60-70 % και εξορμώνται από τη σκαφο-μηνοειδή άρθρωση. Έπονται τα γάγγλια της πρόσθιας επιφανείας του καρπού τα οποία εξορμώνται από την κερκιδο-καρπική άρθρωση ή από την σκάφο- πολυγωνική άρθρωση.
Η τρίτη σε συχνότητα περιοχή προέρχεται από το έλυτρο των καμπτήρων τενόντων των δακτύλων. Τα γάγγλια της περιοχής του καρπού προκαλούν τις περισσότερες φορές κοσμητικές διαταραχές και πόνο όταν «αναφύονται». Πολλοί ασθενείς, παρά τη διαβεβαίωση τους ότι είναι καλοήθεις όζοι, τρομοκρατούνται με τον όγκο τους, φοβούμενοι για κάποια κακοήθεια. Μπορεί να γίνει αντιληπτό ξαφνικά ή να εμφανιστεί σταδιακά, ενώ το μέγεθός ου αυξομειώνεται, ανάλογα με το πόσο κουράζουμε το χέρι μας. Τα γάγγλια έχουν λεία και διαφανή επιφάνεια από ινώδη ιστό και τοίχωμα ποικίλου πάχους, το οποίο περιέχει μια διαυγή μυξοειδή ουσία, αποτελούμενη από γλυκοζαμίνη, αλβουμίνη, γκλομπουλίνη και υψηλής πυκνότητας υαλουρονικού οξέως.
Η διάγνωση του γαγγλίου είναι σχετικά εύκολη λόγω της θέσης όπου αναπτύσσονται, της μαλθακότητας και της διαφάνειας σε φως. Μερικές φορές είναι απαραίτητη η λήψη ακτινογραφιών, για να αποκλειστεί η ύπαρξη αρθρίτιδας ή ο όγκος των οστών και η διενέργεια υπερήχου προκειμένου να καθοριστεί η υφή του μορφώματος (αιμαγγείωμα, λίπωμα κτλ) .
Η θεραπεία των γαγγλίων είναι συντηρητική και χειρουργική. Τα γάγγλια έχουν μεγάλο ποσοστό επανεμφάνισης, δηλαδή υποτροπής. Οι λόγοι που θα μας οδηγήσουν στην αντιμετώπισή τους είναι :
-
Αισθητικοί
-
Πόνος από την πίεση των νεύρων ή από τη τριβή των τενόντων
Η συντηρητική θεραπεία γίνεται με παρακέντηση του γαγγλίου με μία λεπτή βελόνα, πλήρωση του γαγγλίου με τοπικό αναισθητικό και στεροειδή, και διάσπαση του τοιχώματος με πολλαπλές τρύπες από τη βελόνα σε διάφορες κατευθύνσεις. Η θεραπεία αυτή είναι ικανοποιητική, ταχύτατη και δεν αφήνει ουλές. Τυχόν υποτροπές αντιμετωπίζονται με το ίδιο τρόπο.
Η χειρουργική θεραπεία είναι η ριζική εξαίρεση του γαγγλίου, συνήθως σε επιπόλαια γάγγλια, με τοπική αναισθησία , σε πλήρως εξοπλισμένη κλινική. Διαρκεί συνήθως γύρω στα 20 λεπτά. Ο ασθενής δεν χρειάζεται να παραμείνει στη κλινική και φεύγει αμέσως μετά για το σπίτι του. Οι κινήσεις των δακτύλων ενθαρρύνονται από την πρώτη στιγμή.
Στα γάγγλια, πάντα υπάρχει η πιθανότητα της επανεμφάνισής τους, στο ίδιο ή σε διαφορετικό σημείο.
3.Νόσος De Quervain
Δύο από τους κύριους τένοντες για τον αντίχειρα διατρέχουν εντός ενός σωλήνα (ελύτρου) που βρίσκεται στο ύψος του καρπού από την πλευρά του αντίχειρα. Οι τένοντες καλύπτονται από ένα στρώμα λεπτού και γλοιώδους ιστού που μοιάζει με τον αρθρικό υμένα, το περιτενόντιο. Αυτό το στρώμα ιστού επιτρέπει στους τένοντες να γλιστρούν εύκολα μέσα στους ινώδεις σωλήνες που ονομάζονται έλυτρα.
Εξαιτίας ενός οιδήματος των τενόντων και/ή πάχυνσης του ελύτρου, θα προκύψει ως αποτέλεσμα αυξημένη τριβή και κατά συνέπεια πόνος όταν γίνονται συγκεκριμένες κινήσεις του αντίχειρα ή του καρπού.
Οι επανειλημμένοι μικροτραυματισμοί, η ρευματοειδής αρθρίτιδα, αλλά και η υπερχρησιμοποίηση του χεριού είναι οι συνηθέστερες αιτίες που προκαλούν την πάθηση. Το σύνδρομο De Quervain εμφανίζεται συνήθως σε άτομα ηλικίας από 30 έως 60 ετών. Οι γυναίκες προσβάλλονται συχνότερα από τους άνδρες.
Πρωταρχικό σύμπτωμα είναι ο πόνος του αντίχειρα στο ύψος του καρπού. στην «ανατομική ταμπακιέρα». Μπορεί να αναπτυχθεί ξαφνικά ή σταδιακά. Είναι δυνατόν να αρχίσει προοδευτικά με αντανάκλαση στον αντίχειρα και το αντιβράχιο ή ακόμα και να προκαλεί έγερση από τον ύπνο. Ο πόνος γίνεται εντονότερος με τη χρήση του αντίχειρα (απαγωγή και την έκταση του αντίχειρα) και κυρίως στο έντονο πιάσιμο, την πλάγια σύλληψη και στροφή, όπως, π.χ., στη χρήση του κλειδιού. Είναι δυνατόν επίσης να παρουσιαστεί ελαφρύ οίδημα στην κερκιδική πλευρά του καρπού . Λόγω του πόνου και του οιδήματος, περιορίζεται η κίνηση του αντίχειρα.
Κατά την ψηλάφηση εμφανίζεται ευαισθησία στην «ανατομική ταμπακιέρα». Πόνος κατά την απαγωγή ή και την έκταση του αντίχειρα και μπορεί να ψηλαφηθεί κριγμός κατά μήκος της κερκιδικής επιφάνειας του αντιβραχίου. Το Finkelstein’s τεστ είναι θετικό. Στο τεστ αυτό, ο ασθενής κάνει μια γροθιά με τον αντίχειρα τοποθετημένο στην παλάμη και κάμπτει το καρπό. Η δοκιμασία αυτή θα προκαλέσει πόνο στους ασθενείς με αυτό το πρόβλημα.
Η αρχική θεραπεία συνιστά σε:
-
Αντιφλεγμονώδης φαρμακευτική αγωγή. Τα αντιφλεγμονώδη φάρμακα που λαμβάνοντα από το στόμα . Η μακροχρόνια όμως χρήση τους δεν συστήνεται.
-
Αποφυγή των δραστηριοτήτων που προκαλούν τον πόνο και το οίδημα. Αυτό και μόνο το γεγονός μπορεί να εξαλείψει τα συμπτώματα.
-
Κορτιζόνη. Σε πολλές περιπτώσεις, στην προσβεβλημένη περιοχή γίνεται ένεση με ένα στεροειδές (κορτιζόνη) και επειδή αυτό είναι ένα ισχυρό αντι-φλεγμονώδες , βοηθά στη μείωση του οιδήματος. Η κατάχρηση όμως της κορτιζόνης είναι επιβλαβής.
Αν η συντηρητική αγωγή δεν αντιμετωπίσει το άλγος και τη δυσλειτουργία του ασθενούς η χειρουργική επέμβαση θα δώσει και την οριστική θεραπεία.
-
Ο σκοπός του χειρουργείου είναι να απελευθερώσει τους τένοντες από το περίβλημά τους ώστε να μπορούν να λειτουργήσουν κανονικά δίχως τριβές που δημιουργούν τον φαύλο κύκλο της φλεγμονής.
-
Μετά το τέλος του χειρουργείου ο καρπός και το χέρι καλύπτεται με ειδική βαμβακοταινία και ελαστικό επίδεσμο.
4.Εκτινασσόμενος δάκτυλος
Ονομάζεται στενωτική τενοντιοελυτρίτιδα των καμπτήρων τενόντων στην παλάμη. Ο τένοντας μπορεί να παρουσιάσει κάποια τριβή και ερεθισμό καθώς κινείται μέσα στο κανάλι. Όσο αυτός γίνεται πιο έντονος, ο ίδιος ο τένοντας αλλά και το έλυτρό του μπορεί να πεπαχυνθούν με αποτέλεσμα να υπάρχει δυσκολία στην κίνηση του μέσα στο κανάλι. Μπορεί μάλιστα να δημιουργηθούν μικρά οζίδια τα οποία μπορεί να κάνουν την είσοδο στο κανάλι σχεδόν αδύνατη.
Στον εκτινασσόμενο δάκτυλο, ο τένοντας μπορεί να κολλήσει μέσα στο κανάλι και προσωρινά να είναι αδύνατη η έκτασή του δακτύλου. Μπορεί να χρειαστεί η βοήθεια του άλλου χεριού προκειμένου να ανοίξει το δάκτυλο και να εκτιναχθεί αιφνίδια.
Τα αίτια στις περισσότερες περιπτώσεις είναι άγνωστα. Υπάρχου ορισμένοι προδιαθεσικοί παράγοντες όπως:
-
Συχνότερο σε γυναίκες
-
Ηλικία 40-60
-
Σακχαρώδης διαβήτης
-
Ρευματοειδής Αρθρίτιδα
-
Μετά από χειρονακτικές εργασίες
Τα συχνότερα συμπτώματα περιλαμβάνουν:
-
Πόνο κατά την κίνηση του δακτύλου που πάσχει
-
Μάγκωμα του δακτύλου κατά την κάμψη που πολλές φορές εκτινάσσεται στην προσπάθεια για έκτασή του
-
Ένα ψηλαφητό και ευαίσθητο μόρφωμα – μπαλάκι στην παλάμη
-
Οίδημα
-
Σε προχωρημένες περιπτώσεις το δάκτυλο παραμένει σε κάμψη
Τα συμπτώματα συνήθως είναι χειρότερα το πρωί και μετά από μεγάλη περίοδο ακινησίας.
Η διάγνωση γίνεται με το ιστορικό και τον κλινικό έλεγχο.
Μια αγωγή με μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα μπορεί να μειώσει τα συμπτώματα μαζί με μια περίοδο ξεκούρασης.
Η απόφαση για χειρουργική επέμβαση εξαρτάται από τον ίδιο τον ασθενή και τα συμπτώματά του. Σε προχωρημένες περιπτώσεις όπου υπάρχει μόνιμη δυσκαμψία η χειρουργική επέμβαση είναι αναπόφευκτη.
Η επέμβαση γίνεται με τοπική αναισθησία. Δε χρειάζεται νοσηλεία και διαρκεί 10 λεπτά περίπου.
Κατά την επέμβαση γίνεται μία μικρή τομή 1εκ περίπου στην παλάμη κοντά στη βάση του δακτύλου. Στη συνέχεια γίνεται διάνοιξη του καναλιού και απελευθέρωση του τένοντα.
5.Νόσος Dupuytren
Παρουσιάζεται με 3 μορφές (οξεία, υποξεία και χρόνια) κυρίως σε ενήλικα άτομα άνω των 40-60 ετών και είναι αμφοτερόπλευρη στις μισές περιπτώσεις. Υπάρχει και κληρονομική προδιάθεση και είναι συχνότερη σε άτομα που πάσχουν από χρόνιες παθήσεις, όπως επιληψία, διαβήτης και αλκοολισμός .Τυπική εμφάνιση της νόσου του Dupuytren, με ρικνωτικές ταινίες στο μικρό, μέσο και τον αντίχειρα. Προσβάλλει τις γυναίκες σε μικρότερο βαθμό και πολλές φορές τα χέρια που χρησιμοποιούνται λιγότερο, γι' αυτό και δεν θεωρείται ότι σχετίζεται με την εργασία. Επίσης προσβάλλει και το πέλμα του ποδιού (νόσος του Ledderhosen), όπως και το πέος (νόσος του Peyronie).
Η κλινική εικόνα εξελίσσεται χρονίως. Στην αρχή παρατηρείται στην παλάμη ένας μικρός υποδόριος όζος στη βάση του παραμέσου ή του μικρού δακτύλου και σε μικρότερο βαθμό στον αντίχειρα και στον δείκτη. Βαθμιαία η παλαμιαία απονεύρωση παχύνετε και ο όζος συμφύεται με το δέρμα. Σε προσβολή τμήματος της απονεύρωσης εμφανίζεται επιμήκης χορδή, η οποία εκτείνεται από την παλάμη προς ένα ή περισσότερα δάκτυλα. Ταυτοχρόνως αρχίζει περιορισμός των μετακαρποφαλαγγικών και εν συνεχεία και των πρώτων φαλαγγοφαλαγγικών αρθρώσεων. Συνήθως η παρατεταμένη σύγκαμψη οδηγεί σε πραγματική δυσκαμψία των αρθρώσεων και ρίκνωση του δέρματος.
Η προσβολή της παλαμιαίας απονεύρωσης και η ρίκνωση αυτής μπορεί να αφορά το τμήμα της προς οποιοδήποτε δάκτυλο. Σε χρόνιες καταστάσεις τα δάκτυλα μπορεί να καμφθούν προς την παλάμη σφικτά, λόγω της δεύτεροπαθούς σύσπασης των αρθρικών θυλάκων και των συνδέσμων των δακτυλικών αρθρώσεων, αλλά και της ρίκνωσης του δέρματος, το οποίο διηθείται από τις προσβεβλημένες κάθετες ίνες.
Όταν προσβάλλεται η παλαμιαία απονεύρωση προκαλεί τοπικό πόνο και κατά την έναρξη της παράγεται μια μάζα διηθούντων ινοβλαστών στο επιφανειακό τμήμα της παλάμης. Η πάχυνση μπορεί να είναι οζώδης και να ομοιάζει με σχοινοειδή ανώμαλο τένοντα ή κάλο, ο οποίος κρατά συνεχώς σε κάμψη τη μετακαρποφαλαγγκή άρθρωση του δακτύλου, διηθεί το δέρμα και ρικνώνει αυτό. Προοδευτικά τα δάκτυλα «κλείνουν» σφικτά μέσα στην παλάμη και ο ασθενής αδυνατεί να ακουμπήσει όλη την παλάμη του στο τραπέζι.
Η θεραπεία είναι η χειρουργική αφαίρεση όλης της προσβεβλημένης παλαμιαίας απονεύρωσης, όπως και της επέκτασης της στην επιπολής παλαμιαία απονεύρωση, το πλάγιο δακτυλικό τμήμα της σπειροειδούς ταινίας του συνδέσμου του Grayson, που όλα μαζί προκαλούν ρίκνωση της 1ης φαλαγγοφαλαγγικής άρθρωσης. Το χειρουργείο γίνεται με περιοχική ή τοπική αναισθησία. Οι ασθενείς φεύγουν από την κλινική μετά το χειρουργείο. Οι τομές για την προσπέλαση και αφαίρεση της παλαμιαίας απονεύρωσης από το ύψος του περιφερικού άκρου του εγκαρσίου συνδέσμου του καρπού, ακολουθούν τις χειρομαντικές γραμμές και στα δάκτυλα γίνονται επιμήκεις τομές που αρχίζουν από την παλαμιαία εγκάρσια πτυχή μέχρι το μέσο της 2ης φάλαγγας. Η τομή αυτή τροποποιείται σε σχήμα Ζ για την επιμήκυνση του δέρματος και την καλύτερη συρραφή χωρίς τάση.
Κατά την αφαίρεση της προσβεβλημένης παλαμιαίας απονεύρωσης και της επέκτασης της στα πλάγια των δακτύλων, χρειάζεται μεγάλη προσοχή στην παρασκευή και απελευθέρωση των δακτυλικών αγγείων και νεύρων τα οποία είναι περιβεβλημένα από την περιτονία.
Όταν η πάθηση αφορά ένα μόνο δάκτυλο, τότε είναι δυνατόν να αφαιρεθεί μόνο το προσβεβλημένο τμήμα της παλαμιαίας απονεύρωσης και πολλές φορές σε διαβητικά άτομα η τομή του δέρματος δεν συρράπτεται αλλά αφήνεται να επουλωθεί κατά β" σκοπό. Μετά το χειρουργείο ο ασθενής φεύγει από την κλινική με μια επίδεση ή και νάρθηκα σε βαρειές περιπτώσεις και επανέρχεται για αλλαγή στο ιατρείο 2-3 μέρες μετά. Τα ράμματα συνήθως αφαιρούνται 15 μέρες μετά το χειρουργείο.
Επιπλοκές που μπορούν να παρουσιασθούν είναι :
-
υποτροπή
-
αιμάτωμα
-
απώλεια δέρματος
-
φλεγμονή
-
ορισμένες φορές έντονη δυσκαμψία των δακτυλικών αρθρώσεων
-
αντανακλαστική συμπαθητική δυστροφία
Υποτροπή μετά από χειρουργική αφαίρεση της απονεύρωσης είναι συχνή σε ασθενείς με ισχυρή κληρονομική διάθεση προς τη νόσον του Dupuytren, λόγω του ότι το υπερκείμενο δέρμα είναι γεμάτο από κάθετες ίνες, οι οποίες προκαλούν σκλήρυνση και ρίκνωση του δέρματος.
6. Αρθρίτιδα στην βάση του Αντίχειρα
Η βασική άρθρωση του αντίχειρα (καρπομετακάρπια) είναι αυτή που δίνει τη δυνατότητα στον αντίχειρα να έρχεται απέναντι (κίνηση αντίθεσης) από τα υπόλοιπα δάκτυλα και να συνεργάζεται με αυτά προκειμένου να εκτελεστούν όλες οι σύνθετες κινήσεις του χεριού.
Η άρθρωση αυτή, λόγω της πολύ μεγάλης κινητικότητας και χρηστικότητάς της, οδηγείται σε γρήγορη φθορά. Οι δύο επιφάνειες της εν λόγω άρθρωσης, το οστό του 1ου μετακαρπίου και το μείζων πολύγωνο χάνουν τη λεία τους υφή, λεπταίνουν και οι δύο επιφάνειες τρίβονται μεταξύ τους με συνέπεια ο ασθενής να παραπονείται για πόνο και δυσκολία στη καθημερινότητα του.
Η αρθρίτιδα του αντίχειρα είναι η δεύτερη σε συχνότητα αρθρίτιδα του χεριού. Οι γυναίκες προσβάλλονται περισσότερο από τους άνδρες και η συχνότερη ηλικία έναρξης της νόσου είναι μετά τα σαράντα πέντε.
Η κληρονομικότητα ενοχοποιείται όπως συμβαίνει στην οστεοαρθρίτιδα. Τραυματισμοί της περιοχής όπως βαριά διαστρέμματα και κατάγματα μπορεί να προκαλέσουν την εμφάνιση της νόσου. Συνήθως εμφανίζεται σε χειρονάκτες και σε ασθενείς με επαναλαμβανόμενους τραυματισμούς της περιοχής λόγω της εργασίας τους (συχνή χρήση εργαλείων, π.χ. ψαλίδια).
Το κύριο σύμπτωμα είναι ο έντονος πόνος στη βάση του αντίχειρα. Στα αρχικά στάδια υπάρχει μια τοπική ευαισθησία στη βάση του αντίχειρα που επιδεινώνεται στη σύλληψη ενός αντικειμένου. Συνυπάρχει οίδημα στην περιοχή και αδυναμία στη συγκράτηση αντικειμένων.
Οι μεταβολές του καιρού επιδεινώνουν τα ενοχλήματα.
Χαρακτηριστικό παράπονο των ασθενών είναι ότι αδυνατούν ή πονούν όταν ξεκλειδώνουν μια πόρτα, όταν ανοίγουν ένα βάζο, όταν στύβουν ρούχα, ράβουν ή επίσης παραπονούνται ότι τους πέφτουν αντικείμενα από το χέρι.
Σε προχωρημένο στάδιο συνοδό χαρακτηριστικό σύμπτωμα είναι και ο νυκτερινός πόνος.
Σε βαριά περιστατικά είναι έκδηλα ορατή η παραμόρφωση της περιοχής, με τον αντίχειρα να είναι σε υπεξάρθρημα με χαρακτηριστική τύπου «Ζ» παραμόρφωση.
Διάγνωση:
-
Κλινική εξέταση
-
Απλές ακτινογραφίες
-
Σε προχωρημένο στάδιο, δυναμικές ακτινογραφίες.
Θεραπεία:
-
Ενδαρθρικές εκχύσεις κορτιζόνης, που προσφέρουν εξαιρετικό αποτέλεσμα χωρίς όμως να αναστέλλουν την εξέλιξη της νόσου.
-
Τοπική έκχυση αυτόλογων αυξητικών παραγόντων PRP (Platelet Rich Plasma).
-
Στα προχωρημένα στάδια της νόσου με καταστροφή του αρθρικού χόνδρου, η θεραπεία είναι χειρουργική. Το χειρουργείο είναι επιθυμητό να γίνει πριν την εμφάνιση μόνιμων παραμορφώσεων.
Είδη επεμβάσεων:
-
Απλή αφαίρεση του μείζονος πολυγώνου ή συνδυασμένη με σταθεροποίηση του 1ου μετακαρπίου με τμήμα τένοντα (μακρό απαγωγό του αντίχειρα) στην περιοχή.
-
Παρεμβολή συνθετικού υλικού (Spacer).
